ដោយៈ ម៉ាលីនណា
សៀមរាបៈ ថ្វីដ្បិតតែខ្លួនអវិជ្ជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ស្ដ្រីជាម្ដាយកូន៤នាក់ អ្នកស្រីពេជ្រ អូន បានចាប់យករបររត់ម៉ូតូឌុប ដោយបានទាំងដឹកអីវ៉ាន់ឱ្យភ្ញៀវ និងដឹកកូនៗទៅសាលាក៏ដូចជា ឆ្លៀតពេលដាំស្លជូនប្ដីក្រោយរត់រ៉ឺម៉កអស់កម្លាំងថែមទៀត។
ដោយទទួលដំណឹងថា សណ្ឋាគារមួយជ្រើសរើសបុគ្គលិក ស្ដ្រីរត់រ៉ឺម៉កជូនភ្ញៀវ អ្នកស្រីអូនបច្ចុប្បន្នអាយុ៤៦ឆ្នាំ បានដាក់ពាក្យធ្វើការនិងបានជួលរ៉ឺម៉ករយៈពេល២ខែ មុនពេលសម្រេចទិញបង់រលស់។
ការចាប់ដៃគ្នារវាងប្ដី និងប្រពន្ធលើមុខរបរតែមួយនេះ មិនយូរប៉ុន្មាន ប្ដីរបស់អ្នកស្រី អូន ចាប់ផ្ដើមបែកគំនិតគិតដល់រឿងស្នេហ៍ និងចាកចោលគ្រួសារ បន្សល់ទុកឱ្យភរិយាចិញ្ចឹមកូន៤នាក់ ក្នុងក្រសែភ្នែកឡើងរហង់។
ពេលមើលឃើញស្ថានភាព ស្ដ្រីរត់រ៉ឺម៉កតែម្នាក់ឯង ដោយគ្មានទំនាក់ទំនងជាមួយបណ្ដាញណាមួយ ក្នុងទីក្រុងទេសចរណ៍នេះ អ្នកស្រីខូយ ប្រក្រតី ហៅ អានឹន បានហៅអ្នកស្រី អូន ចូលក្នុងក្រុម Driver Srey ដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងក្នុងឆ្នាំ ២០១៧។
នេះជាមូលហេតុ ដែលស្ដ្រីមានបទពិសោធន៍ការងារ ជាមួយអង្គការ សហគមន៍ជួយស្ដ្រី និងជាមគ្គុទ្ទេសក៍ទេសចរណ៍ធម្មជាតិរូបនេះ ចងក្រងក្រុមស្ដ្រីរ៉ឺម៉ក និងម៉ូតូឌុបនេះឡើង។
ស្ថាបនិកក្រុមរ៉ឺម៉កស្ដ្រី Driver Srey: The Women Drivers of Siem Reap វ័យ៤៨ឆ្នាំ បានឱ្យដឹងថា “ខ្ញុំចង់ជួយស្ដ្រីក្រីក្រ និងស្ដ្រីមេម៉ាយ ដើម្បីមានការងារ។ គោលបំណងមួយទៀត ខ្ញុំចង់ជួយដល់ស្ដ្រីជាភ្ញៀវទេសចរបរទេសដែលដើរមកលេងម្នាក់ឯង”។
អ្នកស្រី នឹន បាននិយាយថា អ្នកស្រីមានជំនាញខាងមគ្គុទេ្ទសក៍ទេសចរណ៍ធម្មជាតិ តាមរយៈមានបទពិសោធន៍ការងារ នៅតំបន់ទេសចរណ៍សហគម៍ជាច្រើន ដូចជាអេកូទេសចរណ៍ជីផាត់ មណ្ឌលគិរី ជាមួយជនជាតិភាគតិចគ្រឹង និងសហគមន៍ចំបក់ជាដើម។
អ្នកស្រីបានជួបស្ដ្រីជាច្រើន មានវិបត្ដិរឿងខ្វះខាតការងារ ក៏ដូចជាការបែកបាក់គ្រួសារ និងអត់មានការងារ អត់មានចំណូលក្នុងការឧបត្ថម្ភកូនៗ។
ចំពោះការងារនៅអង្គការ អ្នកស្រី នឹន បានចុះបង្រៀនអ្នកភូមិដាំបន្លែ ធ្វើជីកំប៉ុសតាមភូមិ នៃតំបន់ដាច់ស្រយាល ប៉ុន្ដែនៅពេលគម្រោងទាំងនេះត្រូវបានបញ្ចប់ទៅ អ្នកស្រីត្រូវបានណែនាំឱ្យមកធ្វើការ នៅអង្គការផ្សេងផ្នែកបណ្ដុះបណ្ដាលខាងបរិស្ថាននៅតំបន់បឹងទន្លេសាប។
ពេលនោះអង្គការរបស់អ្នកស្រី បានបង្កើតកម្មវិធីទេសចរណ៍ ដែលនាំភ្ញៀវមកលេងកម្សាន្ដផង និងចូលរួមអភិរក្សផងនៅតាមភូមិបណ្ដែតទឹក។
ដោយមើលឃើញខេត្ដសៀមរាប ជាតំបន់ទេសចរណ៍ដ៏ទាក់ទាញ ហើយស្ដ្រីក្នុងភូមិខ្លះបានធ្វើការងារសំណង់ អ្នកស្រី នឹន មានបំណងចង់បង្កើតជាក្រុម Driver Srey ដើម្បីជួយស្ដ្រីក្នុងតំបន់នេះ ហើយអ្នកស្រីខ្លួនឯង ក៏មានពេលវេលានៅផ្ទះខ្លួនឯង ដោយមិនចាំបាច់ផ្លាស់ទីឆ្ងាយៗទៅតាមអង្គការនោះទេ។
អ្នកស្រីបានប្រាប់ ភ្នំពេញប៉ុស្ដិ៍ថា “ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមមានគំនិតចង់បង្កើតក្រុមស្ដ្រីបែបនេះ ដើម្បីជួយពួកគាត់ផង និងធ្វើឱ្យមានជំនាញការងារច្បាស់លាស់”។ អ្នកស្រីបន្តថា “ខ្ញុំឃើញស្ដ្រីខ្លះបើកបររ៉ឺម៉ក ទៅដល់លក់ដូរនៅផ្សារ ហើយខ្ញុំគិតថា បើពួកគាត់មានការងារបន្ថែម ពួកគាត់នឹងមានចំណូលប្រចាំថ្ងៃកើនឡើង”។
ផ្ទុយពីការរកចំណូលប្រចាំថ្ងៃកើនឡើង គ្រួសារអ្នកស្រី អូន បានបែកបាក់គ្នា ដោយព្រមព្រៀងចែកកូនគ្នាម្នាក់២នាក់។ ប៉ុន្ដែដោយសារស្វាមីមិនចង់យកកូនៗ ទៅចិញ្ចឹមបីបាច់ផ្ទាល់ តែលោកបានសន្យាផ្ដល់អាហារកិច្ចដល់អតីតភរិយា។
អ្នកស្រីអូនបានឲ្យដឹងថា “លុយអាហារកិច្ច ខ្ញុំទទួលបានតែ១,៦ លានរៀលប៉ុណ្ណោះ រហូតដល់កូវីដ គាត់លែងផ្ដល់ប្រាក់សូម្បីតែ១០០រៀល។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំចិញ្ចឹមបីបាច់កូនទាំង៤នាក់តែម្នាក់ឯង”។អ្នកស្រីបន្ដថា”អំឡុងពេលកូវីដ ដោយគ្មានចំណូលពីការរត់រ៉ឺម៉ក ខ្ញុំនិងម្ដាយ រួមទាំងកូនៗ នាំគ្នាបើករ៉ឺម៉ករើសអេតចាយ ដើម្បីចញ្ចឹមជីវិត និងបានទទួលការឧបត្ថម្ភជាអង្ករពីបងស្រី នឹនចំនួន៥០គីឡូក្រាមផងដែរ”។
អ្នកមានកំណើតមកពីតំបន់ភ្នំបូក នៃស្រុកបន្ទាយស្រីរូបនេះបាន ឱ្យដឹងថា ជាទូទៅទាំងភ្ញៀវជាតិ និងអន្ដរជាតិ តែងតែផ្ដល់តម្លៃនិងអាណិតស្រឡាញ់អ្នករត់រ៉ឺម៉កជាស្ដ្រី បើទោះបីជាអ្នកដំណើរមួយចំនួនយល់ថា ពួកគេមិនសូវលើកទឹកចិត្ដសមត្ថភាព បើកបររបស់ស្ដ្រីយ៉ាងណាក៏ដោយ។
មុនពេលចេញដំណើរយកភ្ញៀវពីសណ្ឋាគារ ទៅសណ្ឋាគារនៅម្ដុំស្ពាននាគសម្រាប់អាហារពេលល្ងាច អ្នកស្រី អូន បានលើកឡើងថា ភ្ញៀវជាច្រើនមើលឃើញពីទុក្ខលំបាករបស់ស្ដ្រី ដែលសុខចិត្ដចាប់យកមុខរបររត់រ៉ឺម៉កកង់ ៣ នេះ ដោយពួកគាត់តែងតែគាំទ្រ ដល់ការដឹកជញ្ជូនរបស់យើង។
អ្នកស្រី អូន បានឱ្យដឹងថា ការជូនភ្ញៀវពីសណ្ឋាគារ ទៅទទួលទានអាហារពេលល្ងាច និងត្រឡប់មកវិញ ក្រុមDriver Srey គិតថ្លៃពីភ្ញៀវឬពីសណ្ឋាគារតម្លៃ៦ដុល្លារ ដោយអ្នកស្រីទទួលបាន៥ដុល្លារ និងមេក្រុមទទួលបាន១ដុល្លារ។
ទន្ទឹមនឹងបទពិសោធន៍អ្នកស្រី អូន បើកបររ៉ឺម៉ក៤ឆ្នាំ រួមទាំងការចូលក្រុម Driver Srey ២ ឆ្នាំ នៅមានសមាជិកស្ដ្រីជាច្រើននាក់ទៀត ហាក់មានការភ័យខ្លាច នៅពេលត្រូវបានលើកទឹកចិត្ដឱ្យចូលក្រុមដំបូង។
អ្នកស្រី នឹន ដែលខ្លួនអ្នកស្រីជាអ្នកដឹកភ្ញៀវផង និងមគ្គុទេ្ទសក៍ផង បានឱ្យដឹងថា ចំពោះការកៀរគរសមាជិកស្ដ្រីនេះ ភាគច្រើនពួកគេនៅមានអារម្មណ៍ខ្លាច ទោះបីជាចេះបើករ៉ឺម៉ក តែអត់ចេះភាសា និងអត់ចេះនិយាយទំនាក់ទំនងជាមួយភ្ញៀវ។ បញ្ហានេះពិតជាសំខាន់ ដែលត្រូវមានអ្នកឈរដើម្បីពង្រឹងពួកគេសម្រាប់ជាបង្អែក។
អ្នកស្រី នឹន បានឱ្យដឹងថា “ចាប់ផ្ដើមដំបូងជាមួយសមាជិកត្រឹម ២-៣ នាក់ យើងចេះតែបន្ដដំណើរការជាមួយគ្នាសន្សឹមៗទៅ ដើម្បីពង្រឹងទំនុកចិត្ដទៅរហូតកើនដល់ជាង១០នាក់ ពួកគាត់អាចធ្វើបាន”។
បន្ថែមពីលើការលើកស្ទួយការងារស្ដ្រីក្នុងស្រុក ភ្ញៀវជាស្ដ្រីដើរម្នាក់ឯង អាចមានអារម្មណ៍មួយ មិនសូវស្រណុកចិត្ដ ដោយអ្នកស្រី នឹន បានអះអាងថា អ្នកស្រី បានជួបភ្ញៀវជាច្រើនដែលពួកគេនិយាយថា ពេលដើរជាមួយតៃកុងប្រុស ភាគច្រើនពេលពួកគេមានបញ្ហាយប់ព្រលប់ ពិបាកក្នុងការទទួលជំនួយដែលខុសពីតៃកុងជាស្ដ្រីដូចគ្នា។
ប្រធានក្រុម Driver Srey រូបនេះ បានបន្ដថា ពេលភ្ញៀវជាស្រីដើរលេងតាមប្រាសាទ ពួកគេចង់សប្បាយ និងស្រណុកសុខសប្បាយ ហើយក្នុងនាមជាស្ដ្រីដូចគ្នា អាចជួយទុក្ខធុរៈគ្នាបានស្រួលជាង។ ជាក់ស្ដែង អ្នកស្រីបានលើកឡើងថា អ្នកស្រីធ្លាប់ជួប ២-៣ នាក់ដែរ ពេលពួកគេឈឺ ក្រុមស្ដ្រីអាចជួយគ្រាហ៍និងដឹកទៅកាន់មន្ទីរពេទ្យ។
ដោយមើលឃើញពីកង្វះសមត្ថភាពលើផ្នែកទំនាក់ទំនង និងភាសា មេក្រុមរ៉ឺម៉កស្ដ្រី អ្នកស្រី នឹន បានបញ្ជាក់ថា “គោលបំណងខ្ញុំទៅអនាគតខ្ញុំក៏ចង់ឱ្យមានការបណ្ដុះបណ្ដាល ផ្នែកភាសាដល់ក្រុមស្ដ្រីរបស់យើង ដោយសារយើងទើបដំណើរការបានឆ្នាំ២០១៨ និង២០១៩ ដែលចង់បន្ថែមកូនក្រុម និងឱ្យពួកគាត់រៀនពីចំណេះដឹងផ្សេងៗ”។ អ្នកស្រីបន្តថា “ប៉ុន្ដែនៅពេលកូវីដមកដល់ អ្វីៗក៏ត្រូវផ្អាកដោយគ្មានការងារ”៕ភ្នំពេញប៉ុស្ត៍៕